Anoreksja, czyli jadłowstręt psychiczny. Jeszcze 40 lat temu rzadko mówiono o tym zaburzeniu, mimo że pierwsze znaczące opisy kliniczne powstały w 1689 roku. Świadomość społeczna na temat tej choroby rozszerzyła się gdy zmarła chorująca na anoreksję piosenkarka w 1983 roku, 36 lat temu.

Anoreksję diagnozuje się między 12 a 25 rokiem życia, obecnie coraz młodsze osoby mają stawianą taką diagnozę i są to nawet 7 czy 8-letnie dzieci. Choroba głównie dotyczy dziewczynek i kobiet jednak chłopcy i mężczyźni również cierpią na tę chorobę.

To tyle jeśli chodzi o podstawowe informacje rodem z Wikipedii. Jak to wygląda w praktyce?

Najczęściej zaczyna się od świadomej redukcji ciała. Eliminacji tego co tuczące: słodyczy, fastfoodów. Z pozoru nic nadzwyczajnego ot zwykłe odchudzanie. Niestety dalej jest mniej optymistycznie, zaczyna się ukrywanie jedzenia, wyrzucanie w dyskretny sposób lub jedzenie w samotności. Chorzy na anoreksję bardzo chętnie karmią innych. Gotują i są w tym nieźli, jednak sami nie jedzą, tłumacząc się złym samopoczuciem, najedzeniem, czy innymi dolegliwościami. Dla chorych najważniejsza jest ciągła utrata wagi, tutaj stawiane cele 5, 10 kilogramów w dół nie mają racji bycia, chodzi cały czas o utratę wagi, ponieważ aktualna nie jest zadowalająca. Poza drastycznym obniżeniem podaży kalorii, gdzie czasem jest to nawet 300 kcal dziennie, chorzy stosują mordercze treningi i tutaj też warto zwrócić uwagę, że większość działań mających na celu utratę wagi jest wykonywana po kryjomu. 

W początkowej fazie zauważalna jest nadmierna koncentracja na własnym ciele, wadze, proporcjach oraz lęk przed przytyciem. To, co widać później to zmiany w całym organizmie, charakterystyczny meszek na skórze, sucha i szara skóra, wypadające włosy. Chorym na anoreksję często jest zimno, ponieważ temperatura ciała spada, a tolerancja na zimno staje się niższa.

Nie będę się rozpisywać na temat wszystkich objawów anoreksji, ponieważ na tę chorobę choruje w zasadzie całe ciało. Za jeden z głównych objawów  uznaje się utratę miesiączki i nagła redukcja masy ciała o 15% w okresie 3 miesięcy.

Jeśli nie niepokoi Cię podejście Twojego bliskiego do odżywiania i własnego ciała, reaguj. Nie zwlekaj, ponieważ terapia osób chorych na anoreksję jest wymagająca i dość długa. Lepiej reagować, zanim skutki głodzenia będą drastyczne.